Alimentatieverplichting is schuld in Box 3?
Door Henk Oostdam ~ 3 januari 2011. Opgeslagen onder: Inkomstenbelasting, Opmerkelijk Nieuws, Specialisaties.Mister X, gaat in beroep tegen de weigering van de inspecteur van de opname van de contante-waardeverplichting terzake de alimentatieverplichting aan zijn ex-echtgenote van € 100.000 per jaar. X berekent die verplichting over 2007 op gemiddeld € 2.250.536. De Rechtbank Haarlem oordeelt dat de contante waarde van de alimentatieverplichting als Box III schuld in de zin van artikel 5.3, lid 3, Wet IB 2001 kan worden aangemerkt. De rechtbank verwijst daarbij naar een conclusie van 20 september 2010 van AG Niessen in de zaak nr. 10/00367, V-N 2010/55.17, waarin de AG de Hoge Raad adviseert het cassatieberoep van de staatssecretaris ongegrond te verklaren.
Hoewel nog niets echt vaststaat is het wel duidelijk dat in de nog openstaande aangiften inkomstenbelasting 2009 een eventuele alimentatie schuld in de aangifte opgenomen kan worden. Op basis van deze procedure en de conclusie van AG Niessen bij de Hoge Raad is dat zeer wel verdedigbaar.
De Staatssecretaris is echter verre van blij met de uitkomst van deze procedures en heeft de wet inmiddels aangepast. Die aanpassing is evenwel verre van vlekkeloos verlopen. De wijzing met terugwerkende kracht per 30 december 2009 in het Staatsblad 2009 nr 609 is bij de publicatie van de Fiscale verzamelwet 2010 in Staatsblad 2010 nr 87,1 zo lijkt het althans weer ongedaan gemaakt, door de op zijn minst merkwaardig te noemen formuleringen. Hoewel de bedoeling van de Wetgever duidelijk zal zijn, is de uiteindelijke uitwerking voor 2009 hoogst onzeker. Voor de aangiften 2010 is er minder grond voor twijfel.
Daarnaast is echter maar de vraag of we er echt gelukkiger van worden als de schuld in de aangifte opgenomen mag worden. Je zal immers maar gerechtigde wezen. Het spiegelbeeld van de conclusie in de procedure zou zijn dat een gerechtigde een vermogensrecht heeft en die zou dat dus ook als vordering aan moeten geven. Over het algemeen zijn belanghebbenden daar niet zo enthousiast over. In ieder geval heeft een betrokken adviseur een Gordiaanseknoop aan zijn cliënt(en) voor te leggen en mag hij ze wellicht ook doorhakken. Doel van de Staatssecretaris was om alles bij het oude te laten maar of hij daar in geslaagd is, is maar zeer de vraag.
Daarnaast is echter maar de vraag of we er echt gelukkiger van worden als de schuld in de aangifte opgenomen mag worden. Je zal immers maar gerechtigde wezen. Het spiegelbeeld van de conclusie in de procedure zou zijn dat een gerechtigde een vermogensrecht heeft en die zou dat dus ook als vordering aan moeten geven. Over het algemeen zijn belanghebbenden daar niet zo enthousiast over. In ieder geval heeft een betrokken adviseur een Gordiaanseknoop aan zijn cliënt(en) voor te leggen en mag hij ze wellicht ook doorhakken. Doel van de Staatssecretaris was om alles bij het oude te laten maar of hij daar in geslaagd is, is maar zeer de vraag.